Λεωνίδας Κύρκος

Τις τελευταίες ημέρες πολλοί έγραψαν και πολλοί εμίλησαν για το τραγικό συμβάν του περασμένου Σαββάτου και τα όσα το επακολούθησαν του. Οι περισσότεροι δυστυχώς αναλώθηκαν στις συνηθισμένες κοινοτοπίες. Λίγοι μόνον έθεσαν πραγματικά τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων. Από τις τοποθετήσεις που πραγματικά ξεχώρισαν ήταν και αυτή του Λεωνίδα Κύρκου, ο οποίος μίλησε με τόλμη και παρρησία για το θέμα της βίας. Όσοι λοιπόν δεν έτυχε να ακούσετε την άποψή του, αξίζει να δείτε το σχετικό video:

http://www.skai.gr/master_avod.php?id=103933

Στα 84 του χρόνια, ο Λεωνίδας Κύρκος αποδεικνύει ότι διαθέτει ακόμα οξύτατο πολιτικό αισθητήριο, εν αντιθέσει με πολλούς από τους νεώτερους Έλληνες πολιτικούς των οποίων το αισθητήριο μάλλον έχει ατονίσει καιρό τώρα...

Όταν η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται...

Τι να πούμε για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών; Τι να σχολιάσουμε; Νομίζω ότι στο σημείο αυτό όπου φθάσαμε πολλά λόγια δεν χωρούν. Στην παρούσα φάση το μόνον ίσως που αρμόζει είναι σιωπή και περισυλλογή, και ίσως τα λόγια ενός μεγάλου μας ποιητή:


Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—


Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.


Κ.Π. Καβάφης - Τρώες (1905)